تاج از فرق فلک برداشتن ،
جاودان آن تاج بر سرداشتن :
در بهشت آرزو ره یافتن، 
هر نفس شهدی به ساغر داشتن،
روز در انواع نعمت ها و ناز،
شب بتی چون ماه در بر داشتن ،
صبح از بام جهان چون آفتاب ،
روی گیتی را منور داشتن ،
شامگه چون ماه رویا آفرین،
ناز بر افلاک اختر داشتن،
چون صبا در مزرع سبز فلک،
بال در بال کبوتر داشتن،
حشمت و جاه سلیمانی یافتن،
شوکت و فر سکندر داشتن ،
تا ابد در اوج قدرت زیستن،
ملک هستی را مسخر داشتن،
برتو ارزانی که ما را خوش تر است :
لذت یک لحظه "مادر" داشتن! فریدون مشیری

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش - شعری از عطار 

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش

 
دلبر تو جاودان بر در دل حاضر است
روزن دل برگشا حاضر و هشیار باش

نیست کس آگه که یار کی بنماید جمال

لیک تو باری به نقد ساخته ی کار باش

 
لشگر خواب آورند بر دل و جانت شکست
شب همه شب همدم دیده ی بیدار باش

 
گر دل و جان تو را دُر بقا آرزوست
دم مزن و در فنا همدم عطار باش

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام-شعری از قیصر امین پور 

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام 
گل کرد خار خار شب بی قراری ام

  
تا شد هزار پاره دل از یک نگاه تو 
دیدم هزار چشم در آیینه کاری ام 

 
گر من به شوق دیدنت از خویش می روم 
از خویش می روم که تو با خود بیاری ام 

 
بود و نبود من همه از دست رفته است 
باری مگر تو دست بر آری به یاری ام 

کاری به کار غیر ندارم که عاقبت 
مرهم نهاد نام تو بر زخم کاری ام

 
تا ساحل نگاه تو چون موج بی قرار 
با رود رو به سوی تو دارم که جاری ام 

با ناخنم به سنگ نوشتم : بیا , بیا 
زان پیشتر که پاک شود یادگاری ام

هــــــم دعـــا کـن گره از کار تو بگشاید عشق 
هــــــم دعـــا کــــن گره تـازه نیــــفزایـد عشق 
قـایقـــی در طلـــب مـــوج بــــه دریـــا پیوست 
بایـــد از مــــرگ نترســـــید ،اگـــــر باید عشق
عــــاقــبـت راز دلــــم را بــــه لبــــانـــش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد ،شاید عشق
شـمع افــــروخــت و پــروانـــــه در آتش گل کرد
مــــی توان ســـوخت اگــر امـر بفرماید عشق
پیلــــه ی عشق مـــن ابــــریشم تنهایی شد
شـمع حـق داشت، به پروانه نمی آید عشق
فاضل نظری 

زنده وار 

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه

در وصل هم به شوق تو ای گل در آتشم 

عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم 

با عقلِ آب عشق به یک جو نمی رود

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

پروانه را شکایتی ازجور شمع نیست

عمری است در هوای تو می سوزم و خوشم

خلقم بر روی زرد بخندند و باک نیست

شاهد شوای شرار محبت که بی غشم

هرشب چو ماهتاب ببالین من بتاب

ای آفتاب دلکش و ماه پریوشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی

تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

شهریار

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری 

شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری 

لحظه های کا غذی را روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی ، زندگی های اداری

آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

بانگاهی سر شکسته ، چشمهایی پینه بسته

خسته از در های بسته ، خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده ، میز های صف کشیده

خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

عصر جدولهای خالی ، پارکهای این حوالی

پرسه های بی خیالی ، نیمکت های خماری

رونوشت روزها را روی هم سنجاق کردن

شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را با غبار آرزو ها

باد خواهد بست روزی باد خواهد برد ، آری

روی میز خالی من ، صفحه باز حوادث

در ستون تسلیت ها ، نامی از ما یادگاری

قیصر امین پور