ای نگاهت نخلی از مخمل و از ابریشم 
چند وقتی است هر شب به تو می اندیشم 

 
به تو آری , به تو , یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور

 
به همان سایه , همان وهم و همان تصویری 
که سراغش ز غزل های خودم می گیری

  
به تبسم , به تکلم , به دل آرای تو 
به خموشی , به تماشا , به شکیبایی تو

به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت
به نفس های تو در سایه سنگین سکوت

به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم 

شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول نام کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی انکار من است 
یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

یک نفر ساده , چنان ساده که از سادگی اش
می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش

آه ای خواب گران سنگ سبک بار شده 
بر سر روح من افتاده و آوار شده 

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است 
اول اسم کسی ورد زبانم شده است 

در من انگار کسی در پی انکار من است 
یکنفر مثل خودم تشنه دیدار من است 

یکنفر سبز چنان سبز که از سر سبزیش
می شود پل زد از احساس خدا تا دل خویش

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه , تصویر تو نیست ؟

اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست 
پس چرا رنگ تو وآینه اینقدر یکی است 

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگیست به انکار مکوش

آری آن سایه که  شب آفت جانم شده بود 
آن الفبا که همه  ورد زبانم شده بود 

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است

آری آن یار دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی 

 بهروز یاسمی