موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است 
ساحل بهانه ای است ، رفتن رسیدن است 

 
تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم 
شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است 

 
ما مرغ بی پریم ، از فوج دیگریم 
پرواز بال ما ، در خون تپیدن است 

 
پر می کشیم و بال ، بر پرده ی خیال 
اعجاز ذوق ما ، در پر کشیدن است 

ما هیچ نیستیم ، جز سایه ای ز خویش
آیین آینه ، خود را ندیدن است 

گفتی مرا بخوان ، خواندیم و خامشی
پاسخ همین تو را ، تنها شنیدن است 

بی درد و بی غم است ، چیدن رسیده را 
خامیم و درد ما ، از کال چیدن است  

قیصر امین پور 

چشمه های خروشان ترا می شناسند              
موجهای پریشان ترا می شناسند

 پرسش تشنگی را تو آبی جوابی                  
ریگ های بیابان ترا می شناسند

 نام تو رخصت رویش است و طراوت        
زین سبب برگ و باران ترا می شناسند

  
هم تو گلهای این باغ را می شناسی                
هم تمام شهیدان ترا می شناسند

 از نشابور با موجی از لا گذشتی                 
ای که امواج طوفان ترا می شناسند

 
بوی توحید مشروط بر بودن توست              
ای که آیات قرآن ترا می شناسند

  
گر چه روی از همه خلق پوشیده داری                 
آی پیدای پنهان ترا می شناسند

 
اینک ای خوب فصل غریبی سر آمد            
چون تمام غریبان ترا می شناسند 

کاش من هم عبور ترا دیده بودم                    
کوچه های خراسان ترا می شناسند