فروغی بسطامی 

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟
کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را؟

غیبت نکرده ای که شوَم طالب حضور
پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را 

با صد هزار جلوه برون آمدی که من
با صد هزار دیده تماشا کنم تو را 

چشم به صد مجاهده آیینه ساز شد
تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را 

بالای خود در آینـه چشم من ببین 
تا با خبر ز عالم بالا کنم تو را 

مستانه کاش در حرم و دیر بگذری 
تا قبله گاه مؤمن و ترسا کنم تو را 

خواهم شبی نقاب ز رویت برافکنم 
خورشید کعبه، ماه کلیسا کنم تو را 

گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من
چندین هزار سلسله در پا کنم تو را

طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند
یکجا فدای قامت رعنا کنم تو را 

زیبا شود به کارگِه عشق کار من 
هر گه نظر به صورت زیبا کنم تو را

رسوای عالمی شدم از شور عاشقی 
ترسم خدا نخواسته رسوا کنم تو را